شیوه صحیح تنفس در حین نواختن سازدهنی

شیوه صحیح تنفس در حین نواختن سازدهنی
یکی از شرایط اولیه برای تولید صدای خوب از ساز های بادی این است که نوازنده با شیوه صحیح تنفس در زمان نواختن ساز آشنا باشد.بیشتر نوازندگان مبتدی که با مفهوم تنفس عمیق و شکمی آشنایی ندارند در هنگام نواختن سازدهنی  از نوعی تنفس سطحی و دهانی استفاده می کنند که منجر به تولید صدای خوبی از سازدهنی نخواهد شد.اشتباه این دسته از نوازندگان این است که فکر میکنند برای نواختن ساز دهنی باید به داخل آن فوت کنند همان طور که مثلا به داخل یک بادکنک فوت می کنندیا برای خاموش کردن یک شمع به آن فوت می کنند.در این موارد تلاش تنفسی برای بیرون راندن هوا از حفره دهان شروع می شود به این ترتیب که لب ها منقبض شده و به شکل غنچه در می آیند.گونه ها به سمت بیرون پف می کنند و جریان هوایی باریک و فشار نسبتا زیاد از خلال یک منفذ کوچک شکل گرفته در بین لب ها خارج می شود معمولا تکنیک نادرست تنفس در این نوازنده ها با آمباشور نادرست نیز همراه می شوداما چرا لازم است در زمان نواختن سازدهنی از تنفس شکمی استفاده شود؟دلیل اصلیش این است که سازدهنی بر خلاف بعضی ازساز های دیگر از بدنه اش برای تقویت صدای خود بهره نمی گیرد.مثلا در یک گیتار اکوستیک فضایی تو خالی در زیر سیم های گیتار وجود دارد که صدای حاصل از ارتعاش سیم های آن را تقویت می کند یا در ساکسیفون ارتعاشات صوتی حاصل از زبانه ساز از خلال ستون بلندی از هوا در طول بدنه ساز حرکت کرده و به بیرون منتقل می شود این تقویت صوتی به دست آمده از یک فضای توخالی رااصطلاحا رزونانس می نامند.اما سازدهنی با توجه به ابعاد بسیار کوچکی که دارد از داشتن چنین ابزار یا امکانی برای تقویت صدای خود بی بهره است.در عوض سازدهنی می تواند از نوازنده اش به عنوان نوعی جعبه تقویت صدا استفاده نماید.در پشت سازدهنی ستونی از هوا وجود دارد که به صورت بالقوه می تواند از حفره دهان تا اعماق ریه ها امتداد داشته باشد.