معرفی گیتار بیس (باس)

معرفی گیتار بیس (باس)
گیتار بیس (به انگلیسی: Bass Guitar) نوعی ساز زهی است که صدایش به وسیله یک تقویت کننده الکتریکی (آمپلی فایر) تقویت می‌شود. این ساز که برای تولید صداهایی با فرکانس و تن پایین استفاده می‌شود، از نظر ظاهری بسیار شبیه به گیتار الکتریک می‌باشد با این تفاوت که بدنه بزرگ‌تری دارد، دسته و میزان‌بندی‌اش بلندتر است، و معمولاً دارای چهار سیم (گاهی پنج یا شش) می‌باشد که از نظر تن یک اکتاو پایین‌تر از گیتار الکتریک، در محدوده بیس کوک می‌شود.

گیتار بیس هم می‌تواند دارای پرده‌بندی باشد و هم نباشد، اما در اکثر موسیقی‌های عامه‌پسند بیس‌های پرده‌بندی شده رایج‌اند. علاوه بر این‌ها گیتار بیس آکوستیک تو خالی نیز موجود می‌باشد.
از حدود سال ۱۹۵۰ به بعد در موسیقی‌های راک و پاپ گیتار بیس به صورت وسیعی جایگزین کنتر باس شد و تولید صداهایی با تن پایین را بر عهده گرفت. همچنین گیتار بیس به صورت تکی، در موسیقی‌های جاز، لاتین و فانک و فلامنکو استفاده می‌شود.
تاریخچه
دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰
در دهه‌ی ۱۹۳۰ پاؤل توتمارک موزیسین و مخترع معروف (اهل سیاتل، واشینگتن) اولین گیتار الکتریک بیس را به صورت مدرن، از یک ساز پرده بندی شده که برای نگه داشتن در دست و نواخته شدن به صورت افقی طراحی شده بود ساخت. کاتالوگ فروش سازهای الکتریک کمپانی پاؤل توتمارک، آئودیووکس  شامل “مدل ۷۳۶ Bass Fiddle” می‌شد که دارای ۴ سیم، پرده بندی شده بود و بدنه‌ای توپر به طول ۳۰٫۵ اینچ داشت. تغییر شکل این ساز به فرم گیتار مانند باعث می‌شد که راحت تر نگه داشته شود و حمل و نقل آن آسان شود.

اضافه شدن پرده‌های بیشتر باعث شد تا بیسیستها آزادی عمل بیشتری در نواختن داشته باشند. حدود ۱۰۰عدد از این نوع ساز در دهه ی ۱۹۳۰ ساخته شد. در سال ۱۹۴۷، باد توتمارک شروع به فروختن مدلی شبیه “Fiddle 736” برای شرکتی به نام سرنادر کرد و به صورت آشکارا به تبلیغ آن در کاتالوگ شماره ی ۴۸ شرکت هیتر پرداخت. گرچه اختراعات خانواده ی توتمارک موفقیت زیادی در بازار کسب نکرد.
دهه‌ی ۱۹۵۰
لئو فندر به کمک همکارش جورج فولرتن اولین گیتار بیس توپر الکتریکی را تولید کرد. گیتار فندر پرسیژن در سال ۱۹۵۱ معرفی شد و به یک مدل استاندارد صنعتی تبدیل شد.پرسیژن بیس یا P-bass از یک تخته سنگ نتراشیده ی ساده که به مدل تلکستر با پیکاپ تک سیمپیچ شبیه بود به گیتاری با بدنه ی منحنی و لبه‌های تخت تبدیل شد که موجب راحتی نوازنده می‌شد. همچنین یک پیکاپ چهار قطبی (تک سیمپیچ) نیز روی آن سوار بود. پیکاپ چند تکه در سال ۱۹۵۷ معرفی شد.