علیرضا قربانی - یازده ماه و بیست و نه روز و چند هزار ساعت

نپرس در هوای تو کدام لحظه گم شدم

همان همان زمان که رفتی

من از شروع ماجرا به انتها رسیده‌ام

نشان به آن نشان که رفتی

پس از تو خانه خانه نشد هوایم عاشقانه نشد

جنون مرا ندیده گرفتی

در آن غروب سرد خزان تو را صدا زدم که بمان

ولی تو ناشنیده گرفتی

به یک نگاه آشنا تمام هستی مرا

گره زدی به تار و پودت

در انتهای کوچه‌ها دو سایه میرسد به هم

یکی منم یکی نبودت