یک گروه کُرال یا گروه همسرایان، گروهی موسیقیایی متشکل از خوانندگان است. البته باید در نظر داشت موسیقی کرال، به قطعاتی گفته می‌شود که برای اجرای چنین گروهی نوشته می‌شود. به گروهی از خوانندگان که اجرای گروهی دارند، گروه کر یا گروه همسرایان گفته می‌شود. اصطلاح گروه کر غالبا به گروههای وابسته به کلیسا اطلاق می‌شود؛ (فارغ از این که جزء اعضای اصلی گروه کر هستند یا نه)، و دسته دوم به گروه‌هایی اشاره دارد که در سالن‌های کنسرت یا تئاتر به اجرا می‌پردازند. البته این تفاوت چندان سخت‌گیرانه نیست. اصطلاح “کر” در شکلی دیگر به معنای زیرمجموعه‌ای از اجرای دسته‌جمعی به کار می‌رود. بدین‌ترتیب ممکن است به عباراتی مانند “کر سازهای بادی-چوبیِ” ارکستر، یا “کرهای” گوناگون مجموعه‌ای از صداها یا سازها در ساخته‌ای پلی‌کرال بربخوریم. در اوراتوریوهاو مس‌های معمول سده‌های هجدهم تا بیست و یکم، از واژه گروه کر یا همسرایان برای نشان دادن وجود بیش از یک خواننده در هر بخش برای مقایسه با کوارتت تک‌خوان‌هایی نیز که در این کارها وجود دارد، به کار می‌رفته و می‌رود.
رهبری گروه های کر:
رهبری گروههای کر غالبا توسط یک رهبر ارکستر یا کُر‌مایْستِر (رهبر گروه کر) انجام می‌گیرد. اغلب گروههای کر شامل چهار بخش هستند تا خواندن را در هارمونی چهاربخشی انجام دهند. اگرچه در صورتی که خواننده‌هایی برای خواندن بخشهای بیشتر وجود داشته باشد، هیچ‌گونه محدودیتی در تعداد بخشهای ممکن وجود ندارد. به عنوان مثال، توماس تالیس موتتی ۴۰ بخشی با نام Spem in aliumبرای هشت گروه کر با پنج صدا برای هر گروه نوشت؛ و یا قطعه Stabat Mater اثر کشیشتف پندرتسکی، برای سه گروه کر با ۱۶ صدا برای هر گروه نوشته شده است؛ یعنی در مجموع ۴۸ بخش. علاوه بر چهار بخش، سه، پنج، شش و هشت بخش از معمول ترین تعداد بخش‌ها در یک گروه کر هستند. گروههای کر هم توانایی خواندن با همراهی ساز را دارند و هم بدون آن. آواز بدون آکومپانیمان، آواز آکاپلا نام دارد (اگرچه هیئت مدیره انجمن کرال آمریکا (ACDA) این نوع استفاده از آکاپلا را به معنای عدم همراهی مناسب نمی‌داند، چرا که آکاپلا اشاره به آوازی دارد که در “کلیساها” اجرا می‌شود و امروزه آواز بدون همراهی موسیقیایی بیشتر حالتی سکولار و غیرمذهبی دارد). سازهای همراهی‌کننده گروه کر می‌توانند گستره بسیار متفاوتی داشته باشند؛ از یک ساز گرفته تا یک ارکستر کامل. برای تمرینات گروه کر معمولا از یک پیانو یا ارگ استفاده می‌شود، حتی اگر سازهای متفاوتی برای اجرا در نظر گرفته شده باشد و یا گروه کر در حال تمرین قطعات بدون ساز باشد.
انواع گروههای کر
گروههای کر مختلط (صداهای مردان و زنان). این نوع را می‌توان معمول‌ترین گروه کر دانست که معمولا شامل چهار صدای سوپرانو، آلتو، تنور و باس است که غالبا از آن با شکل مخفف SATBیاد می‌کنند. بیشتر اوقات یک یا دو صدا به دو گروه تقسیم می‌شود؛ به عنوان مثال زمانی SSAATTBBداریم که هر صدا به دو بخش تقسیم شود و SATBSATBهنگامی پیش می‌آید که گروه کر به دو گروه چهاربخشی نیمه مستقل تقسیم شده باشد. گهگاه صدای باریتون نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که در این صورت آن بخش توسط باس‌هایی که توانایی اجرای محدوده فراتر از باس را دارند اجرا می‌شود (و آن را به شکل SATBarBنشان می‌دهند). در گروههای کر کوچکتر که مردان کمتری در اجرا شرکت دارند، با تنظیمی متفاوت متشکل از بخشهای: سوپرانو، آلتو و باریتون (SAB)، گروه اندک مردان می‌توانند تنها در یک بخش به خوبی نقش باس‌ها و تنورها را بر عهده گیرند.
گروه کر مردان، متشکل از صداهای SATBهمانند آنچه در گروه کر مختلط وجود دارد، با این تفاوت که پسران بخش بالایی را می‌خوانند (که آنها را تریبل یا سوپرانوی پسرانه[می‌خوانند) و مردان نیز بخش آلتو را به شکل فالستو می‌خوانند که به این نوع صدا کنترتنورمی‌گویند. این شکل از گروه کر معمولا در کلیسای جامع انگلیس یافت می‌شود.
گروه کر زنان، که معمولا شامل دو بخش از صداهای سوپرانو و آلتو است که غالبا با شکل کوتاه‌شده‌ی SSAAنشان داده می‌شود. و یا ممکن است گروه شامل سوپرانو I، سوپرانو IIو آلتو باشد که در آنصورت SSAخوانده می‌شود.
گروه کر مردانیا همسرایان مرد، که معمولا از دو تنور، یک باریتون و یک باس تشکیل می‌شود، که غالبا آن را به شکل TTBBنمایش می دهند (و یا ATBB، در صورتی که بخش بالایی در محدوده صدایی آلتو به شکل فالستو خوانده شود. ممکن است فرم ATBBدر بعضی از آثار موسیقیایی کوارتت باربرشاپ مشاهده شود).
گروه کر بچه‌ها که غالبا دوبخشی (SA) و سه بخشی (SSA) است و گاهی صداهای بیشتری نیز دارد. این شامل گروههای کر پسران نیز می‌شود.
گروههای کر را بر پایه نهادی که گروه در آنجا به فعالیت می‌پردازد نیز، دسته‌بندی می‌کنند:
گروههای کر کلیسا
گروههای کر دانشگاهی و دانشکده‌ای
گروههای کر جمعی (متشکل از کودکان یا بزرگسالان)
گروههای کر حرفه‌ای مستقل، (مانند: گروه Anúna) و یا گروههای با پشتیبانی دولت (مانند: خوانندگان BBC، گروه ملی کر مجلسی ایرلند، گروه کر مجلسی کانادا، گروه کر رادیو سوئد)
گروههای کر مدرسه‌ای
گروههای کر اشاره‌گر (متشکل از اعضای ناشنوا یا شنوا) که از زبان اشاره به جای صدا استفاده می‌کنند.
گروههای کر ترکیبی آوازی و اشاره‌گر که هم از زبان اشاره و هم آواز استفاده می‌کنند و برای هدایت گروه از مربی حرکات و مدیر موسیقی کمک گرفته می‌شود.
برخی از گروههای کر را بر اساس موسیقی‌ای که اجرا می‌نمایند، دسته‌بندی می‌کنند، مانند:
گروه های کر سمفونیک
گروههای کر باخ
گروههای کر جز آوازی
گروههای کر نمایشی که اعضای گروه در آن می‌رقصند و می‌خوانند، که غالبا تا حدی شبیه به اجراهای موزیکال است.
گروههای کر Gospel
آرایش اعضا بر روی صحنه:
درباره چگونگی آرایش بخشهای مختلف اعضای گروه کر بر روی صحنه، مکتبهای فکری گوناگونی وجود دارد. در گروههای کر سمفونیک، معمول است گروه در پشت ارکستر، مطابق با چیدمان استاندارد گروه سازهای زهی، یعنی از زیرترین تا بم ترین صدا و از چپ به راست قرار گیرند. هرچند این چینش به هیچ وجه جهان‌شمول نیست. در قطعاتی که پیانو ساز همراهی‌کننده است و یا آواز آکاپلا، به طور معمول مردان در قسمت عقب و زنان جلوی آنها قرار می‌گیرند. البته برخی از رهبران ترجیح می‌دهند باس‌ها پشت سر سوپرانوها قرار گیرند، با این استدلال که صداهای بیرونی باید یکدیگر را تعدیل کنند.
در گروههای کر حرفه‌ای‌تر، غالبا تمام گروههای صدایی به صورت مختلط قرار می‌گیرند. طرفداران این شیوه، علت استفاده از آن را در این نکته می‌دانند که هر خواننده در گروه می‌تواند آسان‌تر صدای دیگر اعضا را شنیده و صدای خود را با آنان وفق دهد، ولی در این صورت از هر خواننده انتظار می‌رود کمتر به دیگر اعضای بخش خود وابسته باشد. مخالفان این روش اعتقاد دارند با این آرایش تفکیک مکانی هر خط صدا از بین رفته که خود یک ویژگی ارزشمند برای شنوندگان به شمار می‌آید. از سوی دیگر این کار باعث حذف رزونانس محلی شده که کاهش حجم موثر گروه کر را در پی دارد.
در آثار موسیقیایی که دو یا چند گروه کر در آن شرکت دارند، معمولا اعضای هر گروه کر با یکدیگر هستند، و گاهی به شکلی معنی‌دار از یکدیگر جدا می‌گردند؛ به ویژه در اجراهای موسیقی قرن شانزدهم. برخی از آهنگسازان عقیده دارند که گروههای کر حتما باید از هم تفکیک شوند؛ مانند رکوئیم جنگ اثر: بنجامین بریتن. در این میان، فاصله خوانندگان از یکدیگر نیز مورد توجه بوده است. مطالعات صورت‌گرفته در این زمینه نشان داده‌اند نه تنها آرایش حقیقی، بلکه مقدار فضای پهلویی و فراگیر، دریافت صدا را برای آوازخوانان و شنوندگان تحت تاثیر قرار می‌دهد.
مهارت‌های مورد نیاز خوانندگان گروه کر:
خواننده‌های گروه کر از نظر توانایی‌ها و اجراهایشان بسیار متفاوتند. بهترین خواننده‌های یک گروه کر (در مقایسه با دیگر اعضا) از مهارت‌های زیر برخوردارند:
دقت در خواندن نت خواسته شده (با زیر وبم درست و ژوست)، به همراه تمبر (رنگ) صدایی که مکمل دیگر خواننگان باشد؛
دقت در خواندن با حجم کنترل‌شده صدا که با نشانه‌های دینامیکی مشخص‌شده در برگه نت یا تعیین‌شده توسط رهبر، و پرهیز از خواندن با صدای بلند که به شکل محسوسی به عنوان صدایی انفرادی از میان بخش خود شنیده شود؛
دیدخوانی بسیار روان؛
دقت در خواندن و تلفظ و رعابت سبک تلفظی که مربی زبان تعیین کرده است، در هر زبانی که می‌خواهد باشد. این مورد شامل: بیان صحیح، زمان بندی درست واکه (مصوت) های ساده و مرکب و قراردهی درست صامت ها؛
درک و تفسیر موسیقی و بازتاب آن درک در تولید صدایی آن اثر؛
کاملا آماده و گوش‌به‌زنگ بودن برای مدتی طولانی، و نظارت دقیق بر آنچه در جلسه تمرین یا اجرا می‌گذرد؛
نظارت هر فرد بر چگونگی خواندن خود، یافتن اشتباهات و تلاش برای تصحیح آنها به مرور زمان؛
پذیرش راهنمایی و پیشنهادهای دیگر اعضای گروه به نفع کل گروه، حتی هنگامی که خواننده از نظر زیبایی‌شناسی با آن نکات موافق نیست؛
ارائه صدایی سالم و خوشایند با به کارگیری شگردهای مناسب آوازی؛
خواندن با استفاده از مصوت‌ها و ردیابی صداها برای انطباق با گروه؛
در این میان، خوانندگانی که گوش مطلق دارند هنوز نیازمند مهارت‌های دیگری هستند؛ از جمله: خواندن قطعه در گامی متفاوت از گام اصلی قطعه؛ چرا که گروههای کر معمولا قطعات را در حالت ترنسپوز‌شده می خوانند؛ هماهنگی با گروه، حتی در مواردی که گروه به صورت نامحسوسی از فرکانس مرجع تغییر تنالیته می‌دهد؛ دادن گام یا نواک آغازین به گروه که قطعه با آن آغاز می‌شود، که معمولا در قطعات بدون همراهی روی می‌دهد.