«سیمون آیوازیان» برای همیشه با صحنه خداحافظی کرد

«شصت و یک سال قبل با گیتار کلاسیک آشنا شدم و چهل و یک سال پیش اولین اجرای صحنه‌ای خود را تجربه کردم؛ اما امشب قصد دارم برای همیشه با صحنه خداحافظی کنم و بسیار مایلم در آخرین حضور خود بر روی صحنه توصیه‌هایی به جوانان داشته باشم. جوانان هرگز نباید بزرگان موسیقی و اولین‌ها را در عرصه موسیقی فراموش کنند؛ چون به‌خاطر حضور و تاثیر آنها بود که گیتار کلاسیک به بالندگی امروز خود رسیده است.»

اینها را «سیمون آیوازیان» -نوازنده و استاد پیشکسوت گیتار کلاسیک ایران- شب گذشته در اجرای پژوهشی خود در تالار رودکی بیان کرد. او درباره‌ی تاریخ ساخت گیتار از زمان رنسانس تا تکامل آن در قرن نوزدهم و نحوه صدادهی آن‌ها با توجه به ساختار ساز و دوره‌های مختلف موسیقی و همچنین تاثیر موسیقی رنسانس در دوره‌های بعد یعنی باروک و کلاسیک و رمانتیک و مدرن توضیحاتی را بیان کرد؛ این گروه به همین منظور رپرتواری را آماده کرده بودند که از رنسانس تا دوران معاصر را در خود جای داده بود.

«بابک‌ولی‌پور» نیز قطعاتی از دوره رنسانس را اجرا کرد و سوئیت برای چلو شماره یک باخ را اجرا کرد.

بعد از آن «آیوازیان» به جوانان توصیه کرد که دنبال متد آموزشی مدون نباشند و سعی کنند بیشتراز اتودهای کارکاسی و جولیانی برای کسب مهارت در نوازندگی استفاده کنند: «تاریخ تدریس گیتار کلاسیک در ایران از سال ۱۹۵۳ توسط «لورِئا گیلار» و همسرش «کارمن» پایه گذاری شد؛ من در آن دوران بسیار جوان بودم و قدرت مالی شرکت در کلاس‌های گیلار که معلمی بود با شهریه بسیار گران را نداشتم. در ده سال نخست پس از انقلاب من در فرانسه مشغول تحصیل در رشته دکترا بودم و پس از بازگشتم به ایران اوضاع نوازندگی گیتار کلاسیک را بسیار اسفناک دیدم. و تلاش خود را برای بهبود این وضعیت به کار بستم تا انکه موفق شدم در سال‌های ۱۳۷۱ و ۱۳۷۲ اجراهایی را با هماهنگی معاونت هنری وزارت ارشاد برای شناساندن گیتار کلاسیک به مردم و جامعه آن روز ایران به‌روی صحنه ببرم. در آن دوران شرایط موسیقی در ایران دوران بسیار سختی را سپری می کرد و من به معاونت هنری پیشنهاد دادم برای حضور این اجراها از جامعه روحانیت چند نفر را دعوت کند تا خودشان از نزدیک با این فضا اشنا بشوند.»